Ik ging nog steeds naar mijn gitaarlessen en kwam er achter dat er nog iemand gitaarles had bij Arend Jongejan. Hij was iets ouder dan dat ik was en ik bleek hem ineens bijna dagelijks tegen te komen. Op mijn dagelijkse bezorg ronde van de dagbladen ‘het Parool’ en ‘Het Vrije Volk’was de laatste halte op de Legmeerdijk, het woonwagenkamp, voor iedereen kortweg ‘het Kamp’. De laatste krant was altijd voor Omaatje Engel, de oma van de onlangs overleden Frans Engel.
Op de meeste dagen stond er dan ook de groene Ford Taunus bus van Bakker Doeswijk en veelal kocht ik een mars, om weer even wat energie op te nemen voor de reis huiswaarts. De Legmeerdijk was toen nog niet zo’n brede weg met apart fietspad, maar een dijkweg met grote gaten en levensgevaarlijk. De zoon van Bakker Doeswijk, Cors, was meestal met zijn vader mee en laat dat nu precies degene zijn die ook gitaarles had bij Arend Jongejan. Omdat wij heel aardig met elkaar konden opschieten en qua stemmen ook goed bij elkaar pasten werden er al gauw
jhgjgh jhg jhg jhg jhg
